مقدمه ای بر شیمی پلیمر

از نظر شیمیایی پلیمرها از مولکولهای بسیار بزرگی به نام ماکرومولکول درست شده اند. این مولکولهای بزرگ خود از تکرار واحدهای کوچکی به نام مونومر تشکیل یافته اند. نوع وتعداد منومرها و همچنین چگونگی تکرار و طرز قرار گرفتن آنها در ابعاد مختلف در هر پلیمر متفاوت بوده و همین تفاوت هاست که سبب به وجود آمدن پلیمرهای مختلف با خواص گوناگون می شود.

تاریخچه:
اولین بار در سال 1850 فرضیه ساختمان اتمی و مولکولی مواد غیرآلی در مجامع علمی مورد قبول قرار گرفت وبعداً در سال 1859 دانشمند فرانسوی به نام ککوله (Kekule) توانست همان فرضیه را در مورد مواد آلی نیز تعمیم دهد. در سال 1862 گرهام (Graham) از طریق تجربه به این نتیجه رسید که بعضی از مواد آلی مانند آلبومین، ژلاتین و سریش از غشاء نیمه تراوا عبور نکرده ولی بعضی دیگر از اجسام آلی مانند قندها به راحتی از این غشاء عبور می کنند. این تجربه سبب شد که مواد دسته اول کلوئید (Colloid) و مواد دسته دوم کریستالوئید (Crystalloid) نامیده می شوند وضمناً قبول شد که کلوئیدها به مراتب بزرگتر از کریستالوئیدها می باشند.
در دهه 1890 و 1900 وان در والس (Van der vaals) اظهار نمود که کلوئیدهای آلی در اثر نیروی جاذبه مولکولی به هم نزدیک شده و بدین ترتیب مجموعه بزرگتری را به وجود می آورند. ولی در سال 1920 دانشمند آلمانی به نام استاندینجر (Staudinger) ثابت نمود که کلوئیدها خود از مولکولهای بسیار بزرگی درست شده اند و پس از آن کاروترز (Carothers) نیز در آمریکا به نتیجه مشابه رسید و بالاخره در سال 1929 دانشمندان در مورد ساختار مولکولی پلیمرها (ماکرومولکولها) به توافق رسیدند.

منبع: مهندس پلیمر