پلیمریزاسیون امولسیونی
۱۳۸۸/۰۱/۲۶
پلیمریزاسیون امولسیونی
پلیمریزاسیون امولسیونی به فرایند منحصر به فردی اطلاق می شود که برای از پلیمریزاسیون های زنجیری رادیکالی به کار گرفته می شود. این مورد پلیمریزاسیون مونومرهایی را که به شکل امولسیون هستند شامل می شود. پلیمریزاسیون امولسیونی در بر گیرنده پاشیدگی کلوئیدی است.
تشریح فرآیند
پلیمریزاسیون امولسیونی برای اولین بار در یک مقیاس وسیع در ایالات متحده برای تولید لاستیک سنتزی استایرن-بوتادین طی سالهای 1940 به کار گرفته شد در این هنگام واردات لاستیک طبیعی قطع گردیده بود. در حال حاضر پلیمریزاسیون امولسیونی برای پلیمرهای تجاری وینیل استات، کلروپرن، آکریلات های مختلف، و کوپلیمریزاسیون های بوتادین با استایرن و آکریلونیتریل استفاده می شود. با وجود اینکه برای متیل متا کریلات، وینیل کلراید، وینیلیدین کلرید و استایرن روش های بهتری برای تولید وجود دارد اما مورد استفاده قرار می گیرد. محصول نهایی یک پلیمریزاسیون امولسیونی شیرابه یا لاتکس نامیده می شود و اغلب مستقیماً به شکل یک امولسیون بدون جداسازی قبلی پلیمر از آب و دیگر اجزای سازنده به کار گرفته می شود.
فرآیند پلیمریزاسیون امولسیونی چند ویژگی شاخص را در بر می گیرد. حالت فیزیکی سیستم امولسیون کاوئیدی بوده و کنترل فرآیند را ساده می سازد. مشکلات گرمایی و گرانروی در این حالت نسبت به پلیمریزاسیون در توده از اهمیت کمتری برخوردار است. محصولات پلیمریزاسیون های امولسیونی را در بعضی از موارد می توان مستقیماً و بدون جداسازی ولی با انجام عملیات ماسب اختلاط به کار گرفت. کاربردها شامل پوشش، پرداخت، واکس کف و رنگها می شود. جدای از تفاوت فیزیکی مابین فرآیندهای امولسیونی و دیگر پلیمریزاسیون ها یک تفاوت سینیتیکی بسیار مهم وجود دارد. برای دیگر پلیمریزاسیون ها یک رابطه معکوس بین سرعت پلیمریزاسیون و وزن مولکولی پلیمر وجود دارد و این به طور مؤثر قابلیت عملی این نوع فرآیندها در به وجود آوردن تغییرات عمده در وزن مولکولی یک پلیمر مثلاً از 200000 به 2000000 محدود می سازد. کاهش عمده در وزن مولکولی یک پلیمر را می توان بدون تغییر در سرعت پلیمریزاسیون با استفاده از عوامل انتقال زنجیر به وجود آورد. اما افزایش عمده در وزن مولکولی را تنها می توان با کاهش سرعت پلیمریزاسیون از طریق کم کردن غلظت آغازگر یا دمای واکنش به دست آورد. پلیمریزاسیون یک فرآیند منحصر به فرد است چرا که امکان امکان افزایش وزن مولکولی را بدون کاهش سرعت پلیمریزاسیون فراهم می کند. به علت مکانیسم متفاوت واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی از این امتیاز برخوردار است که قابلیت حصول وزنهای مولکولی بالا و سرعت های بالای واکنش را توماً در بر دارد.
پلیمریزاسیون امولسیونی به فرایند منحصر به فردی اطلاق می شود که برای از پلیمریزاسیون های زنجیری رادیکالی به کار گرفته می شود. این مورد پلیمریزاسیون مونومرهایی را که به شکل امولسیون هستند شامل می شود. پلیمریزاسیون امولسیونی در بر گیرنده پاشیدگی کلوئیدی است.
تشریح فرآیند
پلیمریزاسیون امولسیونی برای اولین بار در یک مقیاس وسیع در ایالات متحده برای تولید لاستیک سنتزی استایرن-بوتادین طی سالهای 1940 به کار گرفته شد در این هنگام واردات لاستیک طبیعی قطع گردیده بود. در حال حاضر پلیمریزاسیون امولسیونی برای پلیمرهای تجاری وینیل استات، کلروپرن، آکریلات های مختلف، و کوپلیمریزاسیون های بوتادین با استایرن و آکریلونیتریل استفاده می شود. با وجود اینکه برای متیل متا کریلات، وینیل کلراید، وینیلیدین کلرید و استایرن روش های بهتری برای تولید وجود دارد اما مورد استفاده قرار می گیرد. محصول نهایی یک پلیمریزاسیون امولسیونی شیرابه یا لاتکس نامیده می شود و اغلب مستقیماً به شکل یک امولسیون بدون جداسازی قبلی پلیمر از آب و دیگر اجزای سازنده به کار گرفته می شود.
فرآیند پلیمریزاسیون امولسیونی چند ویژگی شاخص را در بر می گیرد. حالت فیزیکی سیستم امولسیون کاوئیدی بوده و کنترل فرآیند را ساده می سازد. مشکلات گرمایی و گرانروی در این حالت نسبت به پلیمریزاسیون در توده از اهمیت کمتری برخوردار است. محصولات پلیمریزاسیون های امولسیونی را در بعضی از موارد می توان مستقیماً و بدون جداسازی ولی با انجام عملیات ماسب اختلاط به کار گرفت. کاربردها شامل پوشش، پرداخت، واکس کف و رنگها می شود. جدای از تفاوت فیزیکی مابین فرآیندهای امولسیونی و دیگر پلیمریزاسیون ها یک تفاوت سینیتیکی بسیار مهم وجود دارد. برای دیگر پلیمریزاسیون ها یک رابطه معکوس بین سرعت پلیمریزاسیون و وزن مولکولی پلیمر وجود دارد و این به طور مؤثر قابلیت عملی این نوع فرآیندها در به وجود آوردن تغییرات عمده در وزن مولکولی یک پلیمر مثلاً از 200000 به 2000000 محدود می سازد. کاهش عمده در وزن مولکولی یک پلیمر را می توان بدون تغییر در سرعت پلیمریزاسیون با استفاده از عوامل انتقال زنجیر به وجود آورد. اما افزایش عمده در وزن مولکولی را تنها می توان با کاهش سرعت پلیمریزاسیون از طریق کم کردن غلظت آغازگر یا دمای واکنش به دست آورد. پلیمریزاسیون یک فرآیند منحصر به فرد است چرا که امکان امکان افزایش وزن مولکولی را بدون کاهش سرعت پلیمریزاسیون فراهم می کند. به علت مکانیسم متفاوت واکنش پلیمریزاسیون امولسیونی از این امتیاز برخوردار است که قابلیت حصول وزنهای مولکولی بالا و سرعت های بالای واکنش را توماً در بر دارد.
0 ارسال نظرات:
ارسال یک نظر
با نظرات خود ما را در هر چه بهتر کردن وبلاگ یاری کنید