پلیمریزاسیون تعلیقی

پلیمریزاسیون تعلیقی

پلیمریزاسیون تعلیقی که به پلیمریزاسیون حبه ای یا مرواریدی نیز موسوم است با تعلیق نمودن منومر به شکل قطراتی با قطر 001/0 تا 1 سانتی متر در آب به عنوان فاز پیوسته انجام می پذیرد. استایرن، متیل متاکریلات، وینیل کلراید و وینیل استات از طریق فرآیند تعلیق پلیمر می شوند. حالت تعلیق از طریق اختلاط مکانیکی و افزودن پایدارکننده ها حفظ می شود. از پایدار کننده ها (پراکنده کننده ها) مختلف غیرآلی نامحلول در آب (یونی) برای جلوگیری از انباشتگی قطرات منومر استفاده می شود. از این میان می توان هیدروکسی آپاتیت، باریم سولفات، کائولین و سیلیکاتهای منیزیم را مثال زد. آغاز گرهای مصرفی در قطرات منومر محلولند. به این دسته از کاتالیزورها اغلب آغازگرهای محلول در روغن اطلاق می شود. هر قطره منومر در یک تعلیق به صورت یک سیستم کوچک پلیمریزاسیون توده ای در نظر گرفته می شود. سینیتیکهای پلیمریزاسیون در هر قطره شامل مشابه با پلیمریزاسیون توده ای متناظرش است. روش تعلیق برای منومرهایی که بسیار محلول در آب هستند و یا پلیمریزاسیون آنها از دمای انتقال شیشه ای بسیار بالایی برخوردار است، استفاده نمی شود. برای منومرهایی که به طور محسوس در آب محلولند، پلیمریزاسیون علاوه بر قطرات منومر در محلول نیز انجام می شود. در مورد اخیر به طور محسوس وزن های مولکولی پایین تری به دست می آید. در صورتی که Tg پلیمر کمتر از دمای پلیمریزاسیون باشد، ممکن است انعقاد قطرات منومر در تبدیل های پایین اتفاق افتد.
پلیمریزاسیون پاشیدگی که در آن آب هنوز هم فاز پیوسته است نوع دیگری از پلیمریزاسیون تعلیقی محسوب می شود. آغازگر و پاشنده مصرفی در پلیمریزاسیون پاشندگی محلول در آب می باشند.(کمتر از 1 درصد) در حالی که در پلیمریزاسیون تعلیقی این مواد در آب نامحلول هستند (بیشتر از 1 درصد) پاشنده های محلول در آب عموماً پلیمرهای آلی نظیر ژلاتین، متیل سلولز،پلی وینیل الکل و نمک های قلیایی پلی متاکریلیک اسید بوده و اغلب همراه با الکترلیت های غیرآلی می باشند. (اغلب به پلیمریزاسیون پاشیدگی، پلیمریزاسیون تعلیقی نیز اطلاق می شود)
کنترل حرارت و گرانروی در پلیمریزاسیون تعلیقی و پاشیدگی در مقایسه با پلیمریزاسیون توده ای نسبتاً ساده است. پلیمریزاسیون پاشیدگی در تولید پاشنده ها و شیرابه های پایدار و بسیار ریز که از آنها می توان مستقیماً به صورت پوشش، رنگ های متداول آبی ، چسب و دیگر محصولات استفاده کرد، موردی خاص محسوب می شود ولی برای تولید محصولاتی با خلوص بالا و عاری از پاشنده ها و دیگر افزودنی ها مناسب نیست. برای این منظور پلیمرهای تعلیقی مفیدترند چرا که ذرات بزرگتری به دست آمده و آنها را می توان به سادگی از طریق روشهایی چون صافی و مرکزگریزی جداسازی و تخلیص نمود. در سال های اخیر، پلیمریزاسیون های پاشیدگی که در آنها از محیط های آلی به عنوان فاز پیوسته استفاده می شود، به عنوان وسیله به منظور تولید مستقیم فرمولبندیهای رنگ ها و پوشش های با پایه آلی مورد توجه قرار گرفته اند. در این دسته ا ز پلیمریزاسیون ها، از یک منومر و آغاز گر محلول در یک حلال آلی به جهت تولید پلیمر نامحلول پاشیده در فاز پیوسته معمولاً در حضور یک پاشنده پلیمری استفاده می شود و اغلب به پلیمریزاسیون های پاشیدگی وارون موسوم اند.

منبع: مهندس پلیمر